Oriana Fallaci nie daje mi spokoju. Jeśli porównać wywiady Fallaci do scenariusza filmowego to ona jest zawsze tym dobrym bohaterem, a jej rozmówca złym. To zdaje się jest definicja dziennikarstwa zaangażowanego. Gdyby być uszczypliwym, a dlaczego by nie, jeśli Fallaci nie miała skrupułów, żeby taką być, to bym powiedział, że wszystko to miało podsycać jej ego. Wywiady z możnymi tego świata. Nie z jakimiś tam płotkami. To jest dla frajerów. Zaangażowana dziennikarka pokaże światu jakimi dupkami są ci tzw. możni tego świata. Pokazać, że są tacy jak wszyscy, to by było o wiele za mało. Chociaż to też. Ale głównie trzeba pokazać, że oni są gorsi od nas. Są źli, mali, wstrętni, brzydcy, często śmieszni i co najgorsze czerpią olbrzymią satysfakcję, z tego, że mają WŁADZĘ. A tak między nami to są mężczyznami. Helo! A zaangażowana dziennikarka nie cierpi tego połączenia (mężczyzna + władza) ponad wszystko. Ktoś prostolinijny mógłby zapytać – to po jaką cholerę pchasz się kobieto i zabiegasz o rozmowy z tymi facetami?

Jest jeszcze coś co mnie denerwuje. Oriana Fallaci po 11 września znowu była o krok do przodu. Tzn. zaczęła walczyć z islamem. Bardzo dobrze. Tylko, że znowu to ONA została sumieniem świata. Znowu była najmądrzejsza, najodważniejsza, najbardziej zatroskana. Ona nawet jak się pomyliła, to przecież po latach się przyznała do błędu. I znowu wychodzi na jej. Bo w domyśle inni nie są tak wspaniali, żeby się przyznać do błędu. Ale ona tak. Chodzi o to, że są takie osoby, które zawsze są po dobrej stronie, zawsze są o krok z przodu. Zawsze znajdą coś, żeby cię oświecić i naprostować. Nawet jeśli miałoby to być coś, co ty mówiłeś wcześniej. Bo chodzi nie o prawdę, ale o to, że ONI odkryli prawdę.

	Janusz-Tryk
	13 marca 2019 22:31