Ten dokument nakręcono aby zniesławić Niemena i ukazać w złym świetle jego osobę i zespół Akwarele, do filmu wybrano najbardziej kontrowersyjne sceny a z wywiadów często powycinano główne wątki i odpowiedzi. Ciężko miał Czesław Niemen, nie chcieli mu nawet dać statusu i papierów na artystę zawodowego przez co zarabiał grosze za koncerty i płyty, zrobiono nawet nagonkę że obrażał ludzi na koncertach co było bzdurą i prowokacją UB. Ta niechęć wynikała może z tego że Czesław Niemen sam komponował swoją muzykę i pisał teksty, odrzucając,, pomoc" teksciarzy takich jak Osiecka czy Młynarski. 

Miałem okazję poznać i współpracowac chwile z Czesławem Niemenem i zrobił na mnie wrażenie bardzo spokojnego i pewnie stojącego na nogach człowieka, raczej byle prowokacja nie mogła go wyprowadzić z równowagi.

Ja sam na własne uszy słyszałem radiu w pierwszych dniach stanu wojennego, jak Niemen popiera jego wprowadzenie. Przez wiele następnych lat to się odkładało na jego wizerunku jaki miałem, dopiero  w III RP okazało się, jak była prawda. " TVP poprosiło Niemena o przygotowanie programu z cyklem kolęd na Boże Narodzenie ’81. 13 grudnia do drzwi jego skromnej kawalerki zapukało dwóch smutnych panów, zabrali go do Pałacu Mostowskich i tam poprosili o… komentarz na temat tego programu. A potem z tego 30-minutowego nagrania wycięli kilka odpowiednich fragmentów, posiekali, posklejali, i puścili przed nowym programem jako „głos popierający stan wojenny i politykę gen. Jaruzelskiego”. https://wpolityce.pl/spoleczenstwo/218975-paskudna-prawda-czasow

Myślę, że Niemen jako osobowość to był gość, był także  dobrym muzykiem, ale jako wokalista jakoś nie przekonywał mnie. Kupiłem nawet jego płytę, ale naprawdę bez przekonania. I choć mam mam ją do dzisiaj - słuchałem jej... tylko raz.  Chyba dlatego, że w latach siedemdzisiątych prawie nic lepszego  - co słuchało młode pokolenie - nie było. Ja już wsiąkłem wtedy w brytyjskiego Rhytm and bluesa, a Niemen to była zupełnie inna bajka. W PRL-u moim muzycznym idolem był Nalepa.

Nalepa nie silił się na muzyczne fajerwerki, jego gra na gitarze była - można powiedzieć -  ascetyczna. Takim też był wokalistą - jego wokal to jakby recytatyw. No a barwę głosu miał taką, że od razu wiedziało się, że to śpiewa prawdziwy facet. Był jakby odpowiednikiem brytyjskiego Petera Greena - takie same podejście do muzyki. I chyba do życia...

Pisałem o nim i dawałem Nalepę na blogu tutaj stosunkowo nie tak dawno.

Ale ja pamiętam, jaką bekę  sobie z niego robił nie tylko Toyah. Wybaczam im. Nie wiedzieli biedni i może dalej nie wiedzą, co czynią ☺ Zresztą z Niemenem było podobnie. "Mędrcy" muzyczni z piaskownicy. Co do Toyaha, to jak najbardziej pasuje.

Dlatego trzeba słuchać, słuchać muzyki, a nie ją oglądać

W ekstazie to można być, jak się ma 18 lat. Potem, to już coraz gorzej z nią jest. Byc powinno. Zaczynamy być dorośli i odpowiedzialni za siebie. I swoje fascynacje. I swoje ekstazy też. Jak ktoś zostanie w tej piaskownicy, potem tak ma, jak pan. I nie tylko pan. I to jest właśnie ta katastrofa. A ci z tego YouTube i innych piekieł tylko zacierają ręce.

Nie byłem na festiwalu Glastonbury. Gdy tutaj przyjechałem, bardzo chciałem tam pojechać. Nie byłem w ekstazach ale jednak. Potem okazało się to tym samym, co John Lennon w Liverpool, czy inne Quinny w tv robione na jakichś bogów. Skoro nie ma innych już.

Nie i koniec. Albo się zobaczy, w czym uczestniczy albo do końca życia właśnie w tych ekstazach się zostanie.

Ktoś powie, no i co z tego. Ale potem niech się nie dziwi, dlaczego nawet już w Polsce jakieś strajki kobiet są. Że co, że to coś innego niż ta angielska muzyka? Nie, proszę pana. To właśnie to samo.

To świat bez Boga. Cały anglojęzyczny. O tym nie wolno nigdy zapomnieć Nawet, tak jak ja, mam czasem tak, że lubię posłuchac jednej albo dówch piosenek Leonarda Cohena, Nawet ostatnio taką dałem gdzieś w komentarzu, albo notce.

A jazz, blues, gospels, to nie muzyka angielskojęzyczna. To Afryka. Doprowadzona siłą do Ameryki. Stąd ta muzyka. Potem ukradziona od murzynów przez tych samych szatanów, którzy tych murzynów tam w kajdanach, do tej Ameryki zawieźli.

To tak w skrócie historia muzyki big-beatowej. Rozumiał to i Tadeusz Nalepa i Niemen i jestem pewien, że też Andrzej Zaucha, czy Zbigniew Wodecki. Dlatego byli i pozostaną wielcy w tej branży.

John Lord-mistrz i wirtuoz organów Hammonda, bardzo ciekawy artysta, to co stworzył w Deep Purple przeszło klasyki muzyki rockowej. 

Z przykrością stwierdzam, że na ten Pański tekst nie jestem w stanie w żaden sposób odpowiedzieć. Bardzo mi przykro...