Zastanawiam się ostatnio jak to jest z tymi hierachiami. Chodzi mi o taką sytuację, że jedni ludzie mają tendencję do tego, żeby wchodząc w realacje od razu niemal ustalać hierarchię. Oni są tymi fajniejszymi a inni tymi gorszymi na tle których ci fajniejsi będą błyszczeć. Na przykład w mojej pracy była kiedyś taka sytuacja, że część załogi składała się na prezenty urodzinowe w obrębie swojej grupy. Oczywiście nie zostałem dokooptowany do tej grupy. Z drugiej strony wyczuwam nosem, że w uczestnictwie w takiej ekskluzywnej grupie nie ma "fanu". Bo nie można się zachowywać swobodnie tylko trzeba coś udawać. Podtrzymywać, czy bronić nieustannie tej granicy między fajny a niefajny. Czyli ostatecznie jest pułapką. Czasem jednak zdarza się, że taki człowiek z ekskluzywnej grupy się zapomni na chwilę i generalnie wtedy jest super. Jest jednak niebezpieczeństwo, że będzie on chciał cię zaklasyfikować do jakiegoś tam miejsca w hierarchii np. "człowieka który mimo że jest niższego stanu to rokuje na poprawę, a jeśli nie można się z nim przynajmniej pośmiać albo spędzić nawet sympatycznie czas".

Generalnie można to sprowadzić do ambicji. Albo jak to Coryllus świetnie nazywa aspiracji.

Inni ludzie z kolei działają tak, że włączają do swojej działalności wszystkich. Tak w moim odczuciu działa Coryllus. Przynajmniej zauważyłem jak traktuje czytelników. Z każdym się wita. Za każdym razem zaskoczeniem dla mnie jest to, że pamięta moje imię. Ale to nie tylko Coryllus. Znam inne przykłady. I te przykłady są bardzo inspirujące.

Jest też opcja, że sam też buduję hierarchie ale u siebie to zawsze trudniej zauważyć. ;)

	Janusz-Tryk
	30 sierpnia 2019 10:56