Na ogół złodziejowi nie jest obojętne, kogo okrada i często robi to dla rodziny, a nie przeciw niej ( w swoim przekonaniu).

Terroryzować i okradać np. własną matkę może zdegenerowany żul, żul mniej zdegenerowany kradnie w swojej okolicy, złodziej zawodowy - czyni to poza najbliższym otoczeniem. Złodziejstwo z cytowanego fragmentu należy rozumieć szeroko (kolokwialnie) (objąć nim np. przestępstwo oszustwa, wyłudzenia, przymus stworzony i wykorzystany).

Okradanie najbliższych jest pozornie bezpieczne, tylko do pewnej granicy - też jest ścigane, tyle, że na wniosek pokrzywdzonego, a nie z urzędu. Przestępstwa de facto generalnie ścigane są na wniosek (władza nie ingeruje lub ingeruje słabo w relacje złodziejskie pomiędzy obywatelami czy obywatelami i bytami prawnymi, zinstytucjonalizowanymi - bez zawiadomienia). Z urzędu, z własnej inicjatywy ściga się zwykle napaść na "państwowe", dlatego "złodziej" zapłaci np. ZUS i podatki, grzywnę - a nie zapłaci kontrahentowi.

Archetyp złodzieja kształtowany przez pop i orzecznictwo to żul, któty "juma" wszystko, co znajdzie się w zasięgu wzroku (telefon, rower) - tymczasem prawdziwe złodziejstwo oparte jest na rozwiązaniach zinstytucjonalizowanych - np. oferowanie emerytom niskich rachunków za telefon, które w rzeczywistości są np. 2 razy wyższe za tę samą lub podobną usługę. To ściga się słabo, co najwyżej jako czyn nieuczciwej konkurencji, klauzule niedozwolone etc., czyli "brzydkie umowy" - a nie kradzież jako taką.