Dotarłem dopiero do 31 strony książki, a już można ją cytować garściami. Czyta się rewelacyjnie. Być może czytelnicy SN już ją dobrze znają. Niemniej nie mogę sobie odmówić zamieszczenia dwóch fragmentów o ojcu głównego bohatera książki.

"Nadal jednak nie nadchodziło pismo przywracające mu szlachectwo. Wojowanie z chłopami nie przynosiło korzyści, Eryk Munk zaczął więc rozglądać się za prawdzwią wojną. Tak się dla niego pomyślnie złożyło, że w 1577 roku Fryderyk II poczłuł się znieważony przez króla polskiego Stefana, który oblegając Gdańsk, by zmusić go do uznania w nim swojego władcy, przechwycił kilka duńskich statków wiozących solone śledzie. Eryk Munk stanł więc wówczas na czele eskadry, popłynął na południe i stosując swoją dawną metodę z Akershus, napadł na tyły sił króla polskiego i zmusił je do wycofania się. Wziął potem sobie zapłatę za te trudy plądrując polskie Prusy"

"Już około 1555 roku angielscy żeglarze znaleźli na Morzu Białym drogę do Archangielska, a wkrótce potem uczony i podróżnik Adam Olearius spotkał w tym porcie statki angielskie, holenderskie i duńskie. Zawijały tam z różnego rodzaju towarami, które zimą przewożono dalej na południe na saniach, a statki wracały na zachód wiaząc suszone ryby, tran i futra. Archangielsk był jeszcze ubogim osiedlem handlowym składającym się z lepianek i kilku drewnianych domków pokrytych rybią ością, w miarę jednak rozwoju wymiany handlowej port zaczął się rozrastać, zjawił się w nim burmistrz, rosyjski bojar, wzdłuż wilgotnych nabrzeży budowano szopy i składy, w zadymionych piwiarniach żeglarze z Amsterdamu grali w kości z łowcami niedźwiedzi z Nowej Ziemi.

Przyczyny tego rozkwitu należy szukać setki mil dalej na południe. Gdy Szwecja zdobyła miasto portowe Narwę, Rosja została odcięta od Zatoki Fińskiej, a zatem od Morza Bałtyckiego; jedynym miejscem, gdzie rozrastające się państwo rosyjskie mogło nawiązać kontakt z zachodnią Europą, był Archangielsk. Droga morska wzdłuż niezmieszkałych wybrzeży Bjarmelandu i brzegów Norwegii była najkrótsza, lecz wiodła przez duńskie wody terytorialne. Dania zażądała wtedy cła od każdego statku, który płynął po jej wodach. Tak przynajmniej brzmiało oficjalne umotywowanie tych żądań przez władze duńskie. Prawdziwym powodem było jednak co innego. W Kopenhadze spoglądano z wielkim niepokojem na to, że handel z Rosją ominą cieśninę Sund. Za straty, spowodwowne brakiem dopływu opłac celnych, trzeba było znaleźć rekompensatę. Jak poważnie Dania traktowała tę sprawę, widać z szybkości, z jaką działała. Narwa padła w 1581 roku. Już po upływie sześciu miesięcy wydano instrukcję, by zajmować obce statki płynące do Archangielska bez zezwolenia króla duńskiego. Zadanie było trudne, ale do spełnienia go wybrano człowieka, który już dawniej radził sobie z jeszcze trudniejszymi sprawami.

Wiosną 1582 roku świeżo nobilitowany rycerz Eryk Munk wypłynął na czele eskadry z fiordu Oslo. Po raz czwarty już miał wprowadzić w życie decyzje dotyczące polityki zagranicznej, działał jak zawsze szybko i rozważnie."

 

---

tagi: jens munk  eryk munk  szlak północny 

	Janusz-Tryk
	23 lipca 2020 17:42

15     1504    4 zaloguj sie by polubić